Płuco

Rak płuca od ponad dwóch dekad zajmuje miejsce w pierwszej trójce najczęściej rozpoznawanych nowotworów w Polsce. W tym okresie liczby nowodiagnozowanych zachorowań utrzymywały się na w miarę stałym poziomie, choć zmianie ulegał udział płci z systematycznym wzrostem odsetka diagnozowanych kobiet.
 

Najbardziej znanym czynnikiem ryzyka zachorowania na raka płuca jest palenie tytoniu. Czynne palenie jest odpowiedzialne za 90% przypadków niedrobnokomórkowego raka płuca i 97% drobnokomórkowego raka płuca. Im dłuższy czas palenia i większa liczba wypalanych papierosów, tym wyższe ryzyko zgonu z powodu choroby.
 

Kluczowe w zapobieganiu rakowi płuca jest niepalenie tytoniu. dlatego działania podejmowane w ramach profilaktyki wczesnej i pierwotnej obejmują przede wszystkim działania legislacyjne i edukacyjne mające na celu zmniejszenie liczby osób, które zaczną palić, a także wspieranie chorych w rzuceniu nałogu. Osoby o szczególnie wysokim ryzyku zachorowania mogą skorzystać z profilaktyki wtórnej, która pozwala na wcześniejsze wykrycie choroby (zanim zacznie ona dawać objawy) i szybsze wdrożenie leczenia, co znacznie poprawia rokowanie.

Objawy w raku płuca zazwyczaj pojawiają się późno, a pierwsze są najczęściej niecharakterystyczne i bywają mylone z zakażeniem dróg oddechowych. Dlatego niezwykle ważne jest zachowanie czujności w sytuacji przewlekłego kaszlu, krwioplucia czy długotrwale utrzymujących się lub nawracających infekcji, w szczególności w przypadku osób należących do grupy wysokiego ryzyka zachorowania na raka płuca.

Diagnostykę w przypadku podejrzeniu raka płuca przebiega dwuetapowo. Pierwszy etap ma na celu potwierdzenie obecności nowotworu, natomiast drugi — ocenę stopnia jego zaawansowania, co jest niezbędne do zaplanowania odpowiedniego leczenia. Kluczową rolę w tym procesie odgrywają badania obrazowe, takie jak tomografia komputerowa, oraz badania patomorfologiczne materiału uzyskanego w trakcie biopsji, które pozwalają określić typ nowotworu i jego cechy biologiczne.

Leczenie chorych na raka płuca dzieli się na trzy kategorie:

• leczenie o założeniu radykalnym, czyli dające szansę na całkowite wyleczenie pacjenta,
• leczenie o założeniu paliatywnym (chemioterapię i/lub radioterapię), która ma na celu wydłużenie przeżycia, jednakże bez szansy na wyleczenie,
• leczenie objawowe, którego głównym celem jest poprawa jakości życia (tj. zmniejszenie dolegliwości bólowych, duszności itd.).

Podstawą leczenia we wszystkich przypadkach jest terapia skojarzona, czyli łączne stosowanie technik chirurgii, chemioterapii i radioterapii.

Postępowanie po zakończonym leczeniu raka płuca powinno uwzględniać typ nowotworu, zastosowane leczenie oraz potrzeby pacjenta. U chorych leczonych z założeniem radykalnym ma ono na celu wczesne wykrycie nawrotu choroby i leczenie powikłań, a u leczonych paliatywnie powinno być indywidualnie dobrane od pacjenta. Powinno ono również obejmować: poradnictwo antynikotynowe, psychologiczne i leczenie przeciwdepresyjnego u chorych, którzy go wymagają.
 

Informacje zawarte w Kompendium mają charakter ogólny i nie stanowią profesjonalnej porady medycznej. Każdy przypadek wymaga indywidualnej oceny — w razie wątpliwości, pytań lub potrzeby uzyskania szczegółowych wyjaśnień, skonsultuj się z lekarzem prowadzącym. To on najlepiej zna Twoją sytuację i pomoże dobrać rozwiązania odpowiednie dla Ciebie.

W przypadku dodatkowych pytań należy zwrócić się do lekarza. Porad i wsparcia udzielają też organizacje działające na rzecz pacjentów.